Een roepende in de woestijn
Een verre vriend maakte me er onlangs op attent dat ik al geruime tijd geen nieuwe berichten meer op de social media had geplaatst. Dat klopt. Mijn laatste post dateert van enkele jaren geleden. Ik ben daar over gaan nadenken. Dagelijks wordt je murw gebeukt door blaastoeters die allemaal ergens wat van vinden. Door mensen die vinden dat de wereld moet weten wat ze die avond hebben gegeten of dat de kanarie van zijn stokje is gevallen. Aan dat laatste maak ik me trouwens ook schuldig, want niets is zo vertederend als huisdieren die je meubilair aan gort krabben, je planten opeten en uit jouw glas lebberen.
Persoonlijk vind ik het best vreemd om een blog te schrijven. Het is alsof je in het luchtledige praat. Tegen je oplader in het stopcontact of het schilderij aan de muur. Of, in het beste geval, tegen de kat die naast het toetsenbord ligt te slapen en die het allemaal worst zal wezen. Tegengas krijg je niet. Dus wat is zo'n blog nou helemaal. Een vingeroefening? Een roep in de woestijn? Nou ja, voor je het weet heb je dan toch weer iets geschreven. Een daar ging het om ... toch?
